Tα κύματα σβήνουν τα αδέξια χαμόγελα...
Δε μένει τίποτε πια, όταν το μόνο που ερωτευόμαστε είναι είδωλα ενός ανύπαρκτου καθρέφτη...
Σταματώ να διαλέγομαι με τα σημεία του ορίζοντα...
Η δύναμή μου δε διαχέεται πουθενά...
Κύκλοι γύρω απ το ίδιο σημείο,
ξανά και ξανά...
Ο Αποσπερίτης ρίχνει ασημένιες σκάλες, μα πάλι δε σε φτάνω...
Διαγράφω το πρόσωπό σου στ'αστέρια για να το κρατήσω για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου...
Μαζεύω τη σιωπή μας στο καπέλο μου
-για να μπορώ να θυμάμαι εκατό χρόνια μετά...
Ποσείδι
Ιούλης 2008
Ιούλης 2008
2 σχόλια:
"Μαζεύω τη σιωπή μας στο καπέλο μου
-για να μπορώ να θυμάμαι εκατό χρόνια μετά..."
Το κρατώ αυτό, ναι;
Έχω κι εγώ ένα σεντουκάκι... να 'ρθεί να κάνει παρέα με το μπαούλο σου!
:)
Σεντούκι? Χμμ...!
Ευπρόσδεκτο είναι!! ;)
Εξάλλου κάθε πειρατής που σέβεται τον εαυτό του έχει ένα σεντούκι από βαρύ ξύλο!! Πειρατικό :)
Δημοσίευση σχολίου