Ζαλισμένες σκέψεις απέναντι σε καθρέφτη

Δωσ' μου φτερά-σκάλες ν' ανεβώ ψηλά.
Δεν κάνω πια τα όνειρα αερόστατα, μόνο πιάνομαι από ουτοπίες φειδωλές που ξεδιψάν τη θλίψη μου.
Τις μέρες που δε στρέφεις τα μάτια σου στον ουρανό, τρέφομαι ως αιθεροβάμων, δίνοντας παράσταση στο τεντωμένο σου πανί, αυτό που ποτέ δεν κοιτάς, που παραμόνο το χαϊδεύεις με ιδέες, στερώντας του τα χρώματα.
Πετάω τώρα μακριά, σε πορσελάνινους παραδείσους που στερούνται της παρουσίας σου, στερούνται νοήματος...
Όταν μου πετάς τις φροντισμένες κορνίζες σου στον αέρα, δεν ξέρω σε τι να δώσω όνομα πια. Όλα είναι τόσο αόριστα θολά, δεν οριοθετούνται πια. Μένω μ' ένα δάχτυλο τεντωμένο, να χαράζω τίτλους και σχήματα στην άμμο. Μετά φυσάει. Κι όλα τα παίρνει ο άνεμος.

Berlin, 29/01/2009