Τετάρτη, Απριλίου 04, 2018

Σε κάποια θάλασσα

You'll always be at a critical point when you'll either take things as they are or face it, react and bring a change.

Fuck it, go with the latter.

---

Επίσης, δεν υπάρχει γη της επαγγελίας. Να τα λέμε κι αυτά. Να μένει γραμμένο μπας και το χωνέψουμε.

Κάθε φορά που αλλάζω χώρα, τα ίδια συμβαίνουν.

Τα καλά, τα καλά και τα άσχημα. Γύρω γύρω οι βαλίτσες. All around the world.

Που θα είμαστε άραγε του χρόνου τέτοιον καιρό? Αγαπημένη ερώτηση, θυμάμαι να τη μελετάω με ένα σωρό διαφορετικούς φίλους. Κανείς απ'αυτούς δεν είναι πια εδώ, όλοι είναι αλλού. Ευκαιρίες για ταξίδια και reunion. Αχ αυτές οι βαλίτσες αν είχαν στόμα θα έλεγαν "φτάνει μωρή, κάτσε και στ αυγά σου λίγο!".

Οι φίλοι μου (χαμόγελο)
Η αδερφή μου (πιο πλατύ χαμόγελο)
Το καλοκαίρι (ακόμη πιο πολύ, γιατί χωράει γονείς, φίλους, αδέρφια, θάλασσα, ζεστή, όλα, όλα τα χωράει).

Κι οι ευχάριστες σκέψεις σκάνε σαν απαλά κύματα και σε κοιμίζουν γλυκά....

"Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει..."

Κυριακή, Απριλίου 01, 2018

A Saturday Night


my gears they grind. 
more each day...


Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2018

Unconditional

ʌnkənˈdɪʃ(ə)n(ə)l/
adjective
not subject to any conditions.

---

Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου ήταν ο Μάρτης του 2018.

---

Μη χρησιμοποιείς αόριστο χρόνο γιατί ο μήνας δεν έχει βγει ακόμη και η ώρα που του ακούει μπορεί να μην είναι κούφια. Τι δυσειδαιμονίες είναι αυτές, κούφιες ώρες, είμεθα και επιστήμονες.

---

Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου είναι αυτός, ο Μάρτης του 2018, λοιπόν.
Αλλά κατάλαβα ότι αγαπιέμαι unconditionally. Το οποίο είναι καλό.
Πώς το λέμε στα ελληνικά αυτό? Ποια είναι η σωστή λέξη? Άνευ όρων? Απόλυτα? Ανιδιοτελώς?

---

(Γιατί το ελληνικό ερωτηματικό δε μου άρεσε ποτέ και προτιμώ το αγγλικό από παιδί?)

---

Ο χειρότερος μήνας της ζωής μου ήταν ο Μάρτης του 2018.
Αλλά το Μάρτη του 2018 πέρασα ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής μου. Πώς γίνεται αυτό? Γίνεται, γίνεται!

---

Ίσως τελικά ο Μάρτης να μην ήταν και τόσο άσχημος. Η ομορφιά βρίσκεται στις αντιθέσεις.

---

Κι όσο άσχημος και να είναι ο πόνος, ακόμη κι αν δυσκολεύεσαι να περπατήσεις, ακόμη κι αν σου λένε ότι δε θα μπορέσεις να ξαναχορέψεις, να κατέβεις σε διαγωνισμούς, να επανέλθεις πλήρως εν πάσει περιπτώσει, η θέα της Ακρόπολης μετά από πέντε δέκα καραφάκια τσίπουρο, η θάλασσα που ζεσταίνεται από τον ήλιο, ένας ξέφρενος και ταυτόχρονα επώδυνος χορός, μια ομαδική αγκαλιά με Φίλους, απαλύνουν κάπως τον πόνο και την πικρία.

---

Την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα. Μπορεί να καταφέρω να επανέλθω κιόλας. Ποιος ξέρει. Θα τα καταφέρω.

---

υ.γ. πόσο ωραία η Αθήνα. πόσο.

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2018

Salonica City Nights

Στο repeat εδώ και ένα χρόνο...

As the sun goes over the rainbow...


Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2018

Cast Away

"Να βάζεις ν' ακούσεις επί τούτου τραγούδια που ξέρεις ότι θα σε κάνουν να κλάψεις. Γιατί μερικές πληγές πρέπει να τις ξύσεις. Γιατί η ζωή είναι ένα θαύμα που πονάει." Α.Κ.


Κάτω από το μαξιλάρι

Νύχτα Ιούλη.
Μικρά κύματα σκάνε στα βότσαλα.
Μουσική δανεική από ένα πάρτυ μακρυνό.
- Μη με κοιτάς, κοίτα το φεγγάρι γιατί θέλω να το βλέπω κι εγώ.
Θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο.
Το μόνο φως που δε με πρόδωσε ποτέ.
-Καληνύχτα;
-Καλημέρα.
Ένα πλοίο σφυρίζει.
Αλμύρα, βαλίτσες, διαβατήριο.
Κάθε Ιούλη, κάτω από το μαξιλάρι.


---

Νύχτα Φλεβάρη.
Χιονονιφάδες στροβιλίζονται παντού.
Ησυχία.
Σύννεφα κρύβουν το μόνο φως που δε με πρόδωσε ποτέ.


Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2018

Becoming shades

Yesterday night we became shades.
Down in the Vaults we followed Persephone's journey to Hades.


And Samuel West wrote the best possible music for this:



Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2018

Να επιστρέφεις

Πριν 8 χρόνια έμαθα να κάνω σκι - στις Άλπεις.
Όλα ανάποδα τα έκανα. Μα, στις Άλπεις;

Κι εκεί που ένιωθα free as a bird- τα χιόνια έλιωσαν, ήρθε η άνοιξη, μετά το καλοκαίρι και η στολή του σκι έγινε ένα ωραίο πακετάκι, μπήκε σε μια βαλίτσα και ταξίδεψε σε πιο νότια κλίματα.

Μετά πέρασαν αρκετοί χειμώνες, άλλοι με πολύ χιόνι, άλλοι με πολλή βροχή, άλλοι με κρύο και τσίπουρα, δίχως σκι όμως. Τα βουνά τα έβλεπα από μακριά πλέον.

Η στολή, όμως, περίμενε υπομονετικά για χρόνια μέσα σε μια ντουλάπα στη Θεσσαλονίκη, γιατί ήξερε πως το να ταξιδεύεις σημαίνει να επιστρέφεις.

Και οι Άλπεις, τα βουνά, τα χιόνια μου κλεισαν το μάτι πονηρά.

Free as a bird.