Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω στο σινεμά ήταν το "Σινεμά ο Παράδεισος". Πρέπει να ήταν το '89. Όπως όλες οι οικογένειες έχουν ένα έργο τέχνης-σημείο αναφοράς, άλλοι τις "Μέρες Ραδιοφώνου" του Γούντυ Άλλεν, άλλοι το "Τρίτο Στεφάνι" του Ταχτσή ή την "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" της Άλκης Ζέη, έτσι κι εμείς είχαμε πάντα αυτή την ταινία (και το Τρίτο Στεφάνι-εννοείται).
Μέσα στις ατέλειες της, που δεν έχει την καλύτερη σκηνοθεσία ή τον καλύτερο φωτισμό που θα μπορούσε, αυτή η ταινία είναι ένας ύμνος στην ατελείωτη, αιώνια αγάπη για το σινεμά. Και που επειδή είναι η πρώτη, τουλάχιστον για μένα, δεν ξεχνιέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου