να τι ξεθάβει κανείς από τον περασμένο Ιούνη.
και δεν ξέρω με τι τραγούδι να συνοδεύσω αυτές τις γνώριμες εικόνες.
---
Δυσκολεύομαι να το χωρέσω σε μερικές προτάσεις:
Ένα βράδυ στο σπίτι μου, χαλαρά με την οικογένειά μου. Εγώ κι η αδερφή μου σαχλαμαρίζουμε ως συνήθως, η μαμά μου λέει 'Μα καλά, πότε θα σοβαρευτείτε' ενώ κι η ίδια με το ζόρι κρατιέται να μη γελάσει. Ο μπαμπάς μου γυροφέρνει το ψυγείο λέγοντας: 'Τι τρώω; Τι δεν τρώω;', ενώ κάποια στιγμή μες τον οίστρο του τραγουδάει κωμικά τα best of των 60's με ανάλογες χορογραφίες. Ρεσιτάλ. Ο παππούς και η γιαγιά σηκώνονται σιγά σιγά για να πάνε για ύπνο. 'Πάμε Βαγγελάκη'.
Μια βόλτα στην παραλία μαζί σου. Κανείς από τους δυο μας δε νοιάζεται για το πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο. Ένα ελαφρό αεράκι φυσάει, ίσα για να μη ζεσταινόμαστε πολύ και ν' ανεμίζει το φόρεμα μου. Μ' αρέσει πολύ που στις σιωπές μας ακούγονται οι χαρούμενες μπερδεμένες ομιλίες του κόσμου. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε, αλλα σίγουρα οι λέξεις χαμογελάνε. Παγωτό και κρύο νερό μετά. Μια δυο τρεις μπύρες κάτω απ' τα δέντρα. Κοντά στις Ομπρέλες. Σε λίγο ξημερώνει. Πάμε σπίτι.
Η Στέλα περνάει από μένα. Παίρνουμε τη Λουίζα από τη γωνία Μπότσαρη-Εγνατία και Ηλιάνα-Κορίνα απ' το σπίτι τους. Βόλτα στην παραλία και γέλιο μέχρι δακρύων. Η Ηλιάνα γελάει φυσικά πιο πολύ απ' όλες. Καμία δεν τη νοιάζει πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο, το πλοίο. Μεζεδοκατάσταση και ρετσίνες κάπου που δεν κάνει κρύο. Έχει αυτή τη σωστή θερμοκρασία που το σώμα σου δε σφίγγεται για να ζεσταθεί αλλά χαλαρώνει. Η Στέλα λέει 'Ενοχλήστε μας, σας παρακαλώ' στον απόλυτα μεσογειακό σερβιτόρο. Της κλείνει το μάτι. Κανονίζουμε το πότε βολεύει να πάμε κάμπινγκ το καλοκαίρι. Ευτυχώς που η Λουίζα θα μας ξελασπώσει με το θέμα του αμαξιού. Η Κορίνα υπολογίζει ποιος πληρώνει τι, γιατί είναι η μόνη που παρότι είναι ντίρλα εξακολουθεί να τα καταφέρνει. Λέμε καληνύχτα με τα κορίτσια κι έρχεσαι και με παίρνεις με το αμάξι.
Βλέπω θάλασσα. Δεν ξέρω αν είμαι σε νησί ή όχι. Πάντως φαίνεται θάλασσα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Κι αυτό το χρώμα, αδύνατο να το περιγράψω. Τζιτζίκια και κύμα που σκάει. Κοιμάμαι στην ξαπλώστρα. Βουκαμβίλιες και νυχτολούλουδα. Περπατάω ξυπόλητη στα στενά. Μάλλον είμαι σε νησί.
---
είναι σα να έχει μουσική το κείμενο από μόνο του και δε μπορώ να τη βρω.
και δεν ξέρω με τι τραγούδι να συνοδεύσω αυτές τις γνώριμες εικόνες.
---
Δυσκολεύομαι να το χωρέσω σε μερικές προτάσεις:
Ένα βράδυ στο σπίτι μου, χαλαρά με την οικογένειά μου. Εγώ κι η αδερφή μου σαχλαμαρίζουμε ως συνήθως, η μαμά μου λέει 'Μα καλά, πότε θα σοβαρευτείτε' ενώ κι η ίδια με το ζόρι κρατιέται να μη γελάσει. Ο μπαμπάς μου γυροφέρνει το ψυγείο λέγοντας: 'Τι τρώω; Τι δεν τρώω;', ενώ κάποια στιγμή μες τον οίστρο του τραγουδάει κωμικά τα best of των 60's με ανάλογες χορογραφίες. Ρεσιτάλ. Ο παππούς και η γιαγιά σηκώνονται σιγά σιγά για να πάνε για ύπνο. 'Πάμε Βαγγελάκη'.
Μια βόλτα στην παραλία μαζί σου. Κανείς από τους δυο μας δε νοιάζεται για το πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο. Ένα ελαφρό αεράκι φυσάει, ίσα για να μη ζεσταινόμαστε πολύ και ν' ανεμίζει το φόρεμα μου. Μ' αρέσει πολύ που στις σιωπές μας ακούγονται οι χαρούμενες μπερδεμένες ομιλίες του κόσμου. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε, αλλα σίγουρα οι λέξεις χαμογελάνε. Παγωτό και κρύο νερό μετά. Μια δυο τρεις μπύρες κάτω απ' τα δέντρα. Κοντά στις Ομπρέλες. Σε λίγο ξημερώνει. Πάμε σπίτι.
Η Στέλα περνάει από μένα. Παίρνουμε τη Λουίζα από τη γωνία Μπότσαρη-Εγνατία και Ηλιάνα-Κορίνα απ' το σπίτι τους. Βόλτα στην παραλία και γέλιο μέχρι δακρύων. Η Ηλιάνα γελάει φυσικά πιο πολύ απ' όλες. Καμία δεν τη νοιάζει πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο, το πλοίο. Μεζεδοκατάσταση και ρετσίνες κάπου που δεν κάνει κρύο. Έχει αυτή τη σωστή θερμοκρασία που το σώμα σου δε σφίγγεται για να ζεσταθεί αλλά χαλαρώνει. Η Στέλα λέει 'Ενοχλήστε μας, σας παρακαλώ' στον απόλυτα μεσογειακό σερβιτόρο. Της κλείνει το μάτι. Κανονίζουμε το πότε βολεύει να πάμε κάμπινγκ το καλοκαίρι. Ευτυχώς που η Λουίζα θα μας ξελασπώσει με το θέμα του αμαξιού. Η Κορίνα υπολογίζει ποιος πληρώνει τι, γιατί είναι η μόνη που παρότι είναι ντίρλα εξακολουθεί να τα καταφέρνει. Λέμε καληνύχτα με τα κορίτσια κι έρχεσαι και με παίρνεις με το αμάξι.
Βλέπω θάλασσα. Δεν ξέρω αν είμαι σε νησί ή όχι. Πάντως φαίνεται θάλασσα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Κι αυτό το χρώμα, αδύνατο να το περιγράψω. Τζιτζίκια και κύμα που σκάει. Κοιμάμαι στην ξαπλώστρα. Βουκαμβίλιες και νυχτολούλουδα. Περπατάω ξυπόλητη στα στενά. Μάλλον είμαι σε νησί.
---
είναι σα να έχει μουσική το κείμενο από μόνο του και δε μπορώ να τη βρω.
3 σχόλια:
Κάτσε να σε βοηθήσω.
https://www.youtube.com/watch?v=mX_aEIEvtPg
Ή όχι.Δεν ξέρω.
Δε νομίζω. Πολύ μελαγχολικό για τα γούστα μου.
Βρήκα το δικό σου τραγούδι, όμως.
https://www.youtube.com/watch?v=Hj0u2xkV8J0
Δημοσίευση σχολίου