Δε θα είμαστε ποτέ ξανά παιδιά.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31, 2015
Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2015
Ο ήλιος του Χειμώνα με μελαγχολεί
Ίσως η πρώτη και η τελευταία φορά που αυτός ο δρόμος δεν έχει κόσμο.
Όπως θα 'πρεπε να είναι, δηλαδή.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 10, 2015
Τα Λοφούτεν
Από τότε που άφησα τη Δανία και ήρθα σ'αυτό το γελοίο άντρο του καπιταλισμού (βλέπε Αγγλία), δε μπορώ με τίποτε να βγάλω απ΄το μυαλό μου τη Σκανδιναβία. Μάλλον γιατί την αγάπησα. Πολύ.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς δάκρυα στα μάτια με το που βλέπω Δανία;
Πέρασαν 8 μήνες από τότε που έφυγα και δυο μήνες από την τελευταία μου επίσκεψη στη Δανία.
Αν και τελευταία ο νους μου πηγαίνει στα μέρη που δεν έχω δει ακόμη από τη Σκανδιναβία.
Πέρα από τα προφανή, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Όσλο (με σειρά προτίμησης εννοείται, αν και το Όσλο είναι το τελευταίο των τελευταίων) υπάρχουν τόσα απίστευτα μέρη εκεί τριγύρω. Κι ας κάνει κρύο.
Με τα μυαλά στα Λοφούτεν, λοιπόν.
Εδώ λοιπόν. Με 24ωρο τρένο από Goetheborg. Πόσα θα μπορείς να δεις σ'αυτό το τρένο...
Αν και τα πολύωρα ταξίδια με τρένο που θυμίζουν κάτι όνειρα για τον Υπερσιβηρικό και το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων του Μιγιαζάκι.... Δε συμμαζεύεται με τίποτε το μυαλό αν πρόκειται για ταξίδια.
Στα Λοφούτεν θα πάω αγκαλιά με το Μαραμπού, πάντως.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς δάκρυα στα μάτια με το που βλέπω Δανία;
Πέρασαν 8 μήνες από τότε που έφυγα και δυο μήνες από την τελευταία μου επίσκεψη στη Δανία.
Αν και τελευταία ο νους μου πηγαίνει στα μέρη που δεν έχω δει ακόμη από τη Σκανδιναβία.
Πέρα από τα προφανή, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Όσλο (με σειρά προτίμησης εννοείται, αν και το Όσλο είναι το τελευταίο των τελευταίων) υπάρχουν τόσα απίστευτα μέρη εκεί τριγύρω. Κι ας κάνει κρύο.
Με τα μυαλά στα Λοφούτεν, λοιπόν.
Εδώ λοιπόν. Με 24ωρο τρένο από Goetheborg. Πόσα θα μπορείς να δεις σ'αυτό το τρένο...
Αν και τα πολύωρα ταξίδια με τρένο που θυμίζουν κάτι όνειρα για τον Υπερσιβηρικό και το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων του Μιγιαζάκι.... Δε συμμαζεύεται με τίποτε το μυαλό αν πρόκειται για ταξίδια.
Στα Λοφούτεν θα πάω αγκαλιά με το Μαραμπού, πάντως.
Ὁ πιλότος Nagel
του Νίκου Καββαδία
Στὸν ποιητὴ Ν. Ράντο
Ὁ Νάγκελ Χάρμπορ, Νορβηγὸς πιλότος στὸ Κολόμπο,
ἅμα ἔδινε κανονικὴ πορεία στὰ καράβια
ποὺ ἔφευγαν γιὰ τοὺς ἄγνωστους καὶ μακρινοὺς λιμένες,
κατέβαινε στὴ βάρκα του βαρύς, συλλογισμένος
μὲ τὰ χοντρὰ τὰ χέρια του στὸ στῆθος σταυρωμένα,
καπνίζοντας ἕνα παλιὸ χωμάτινο τσιμπούκι,
καὶ σὲ μία γλώσσα βορινὴ σιγὰ μονολογώντας
ἔφευγε μόλις χάνονταν ὁλότελα τὰ πλοῖα.
ἅμα ἔδινε κανονικὴ πορεία στὰ καράβια
ποὺ ἔφευγαν γιὰ τοὺς ἄγνωστους καὶ μακρινοὺς λιμένες,
κατέβαινε στὴ βάρκα του βαρύς, συλλογισμένος
μὲ τὰ χοντρὰ τὰ χέρια του στὸ στῆθος σταυρωμένα,
καπνίζοντας ἕνα παλιὸ χωμάτινο τσιμπούκι,
καὶ σὲ μία γλώσσα βορινὴ σιγὰ μονολογώντας
ἔφευγε μόλις χάνονταν ὁλότελα τὰ πλοῖα.
Ὁ Νάγκελ Χάρμπορ, πλοίαρχος σὲ φορτηγὰ καράβια,
ἀφοῦ τὸν κόσμο γύρισαν ὁλόκληρο, μία μέρα
κουράστηκε κι ἀπόμεινε πιλότος στὸ Κολόμπο.
Μὰ πάντα συλλογίζονταν τὴν μακρινή του χώρα
καὶ τὰ νησιὰ πού ῾ναι γεμάτα θρύλους, τὰ Λοφοῦτεν.
Ὅμως μία μέρα πέθανε στὴν πιλοτίνα μέσα
ξάφνου σὰν ξεπροβόδισε τὸ Steamer Tank «Fjord Folden»
ὅπου ἔφευγε καπνίζοντας γιὰ τὰ νησιὰ Λοφοῦτεν...
ἀφοῦ τὸν κόσμο γύρισαν ὁλόκληρο, μία μέρα
κουράστηκε κι ἀπόμεινε πιλότος στὸ Κολόμπο.
Μὰ πάντα συλλογίζονταν τὴν μακρινή του χώρα
καὶ τὰ νησιὰ πού ῾ναι γεμάτα θρύλους, τὰ Λοφοῦτεν.
Ὅμως μία μέρα πέθανε στὴν πιλοτίνα μέσα
ξάφνου σὰν ξεπροβόδισε τὸ Steamer Tank «Fjord Folden»
ὅπου ἔφευγε καπνίζοντας γιὰ τὰ νησιὰ Λοφοῦτεν...
Κυριακή, Δεκεμβρίου 06, 2015
6 και κάτι χρόνια μετά
Χτες βρήκα στίχους μου δημοσιευμένους μαζί με τραγούδια των Κρίνων. Ορφανούς.
Δε βαριέσαι. Όπως λέει και ο Στρατής, σημασία έχει οι στίχοι σου να ταξιδεύουν.
Πάμε πάλι 6 χρόνια μετά. Αν και αυτή η μουσική είναι από το τελευταίο τους δίσκο, έχω στο νου μου το ΄Γύρο της Μέρας σε Ογδόντα Κόσμους΄. Αυτός τους ο δίσκος ποτέ δε σταμάτησε να με ταξιδεύει...
---
[...]
μα και να με ρωτήσουν δε θυμάμαι το χρώμα.
συγκρατώ την έκφραση. το φως. το γέλιο. τη θλίψη.
ξέρω πως φέρουν νέα παράξενα, από κάποιο άλλο άστρο . . .
[...]
Δε βαριέσαι. Όπως λέει και ο Στρατής, σημασία έχει οι στίχοι σου να ταξιδεύουν.
Πάμε πάλι 6 χρόνια μετά. Αν και αυτή η μουσική είναι από το τελευταίο τους δίσκο, έχω στο νου μου το ΄Γύρο της Μέρας σε Ογδόντα Κόσμους΄. Αυτός τους ο δίσκος ποτέ δε σταμάτησε να με ταξιδεύει...
---
[...]
μα και να με ρωτήσουν δε θυμάμαι το χρώμα.
συγκρατώ την έκφραση. το φως. το γέλιο. τη θλίψη.
ξέρω πως φέρουν νέα παράξενα, από κάποιο άλλο άστρο . . .
[...]
Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2009
Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2015
I'm just exactly where I want to be
Meet me in Montauk. Meet me in..., λες και το μέρος έχει σημασία.
Δεν έχει και ποτέ δεν είχε.
Κάνω αιώνες να βρω το σκίτσο.
Η αίσθηση είναι η ίδια όπως τότε.
Δε χρειάζεται να δω την ταινία ξανά.
Meet me in... δεν έχει σημασία το πού.
"Meet me in...", κάρβουνο και μολύβι
Παρασκευή, Νοεμβρίου 13, 2015
Tο λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο, το πλοίο.
να τι ξεθάβει κανείς από τον περασμένο Ιούνη.
και δεν ξέρω με τι τραγούδι να συνοδεύσω αυτές τις γνώριμες εικόνες.
---
Δυσκολεύομαι να το χωρέσω σε μερικές προτάσεις:
Ένα βράδυ στο σπίτι μου, χαλαρά με την οικογένειά μου. Εγώ κι η αδερφή μου σαχλαμαρίζουμε ως συνήθως, η μαμά μου λέει 'Μα καλά, πότε θα σοβαρευτείτε' ενώ κι η ίδια με το ζόρι κρατιέται να μη γελάσει. Ο μπαμπάς μου γυροφέρνει το ψυγείο λέγοντας: 'Τι τρώω; Τι δεν τρώω;', ενώ κάποια στιγμή μες τον οίστρο του τραγουδάει κωμικά τα best of των 60's με ανάλογες χορογραφίες. Ρεσιτάλ. Ο παππούς και η γιαγιά σηκώνονται σιγά σιγά για να πάνε για ύπνο. 'Πάμε Βαγγελάκη'.
Μια βόλτα στην παραλία μαζί σου. Κανείς από τους δυο μας δε νοιάζεται για το πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο. Ένα ελαφρό αεράκι φυσάει, ίσα για να μη ζεσταινόμαστε πολύ και ν' ανεμίζει το φόρεμα μου. Μ' αρέσει πολύ που στις σιωπές μας ακούγονται οι χαρούμενες μπερδεμένες ομιλίες του κόσμου. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε, αλλα σίγουρα οι λέξεις χαμογελάνε. Παγωτό και κρύο νερό μετά. Μια δυο τρεις μπύρες κάτω απ' τα δέντρα. Κοντά στις Ομπρέλες. Σε λίγο ξημερώνει. Πάμε σπίτι.
Η Στέλα περνάει από μένα. Παίρνουμε τη Λουίζα από τη γωνία Μπότσαρη-Εγνατία και Ηλιάνα-Κορίνα απ' το σπίτι τους. Βόλτα στην παραλία και γέλιο μέχρι δακρύων. Η Ηλιάνα γελάει φυσικά πιο πολύ απ' όλες. Καμία δεν τη νοιάζει πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο, το πλοίο. Μεζεδοκατάσταση και ρετσίνες κάπου που δεν κάνει κρύο. Έχει αυτή τη σωστή θερμοκρασία που το σώμα σου δε σφίγγεται για να ζεσταθεί αλλά χαλαρώνει. Η Στέλα λέει 'Ενοχλήστε μας, σας παρακαλώ' στον απόλυτα μεσογειακό σερβιτόρο. Της κλείνει το μάτι. Κανονίζουμε το πότε βολεύει να πάμε κάμπινγκ το καλοκαίρι. Ευτυχώς που η Λουίζα θα μας ξελασπώσει με το θέμα του αμαξιού. Η Κορίνα υπολογίζει ποιος πληρώνει τι, γιατί είναι η μόνη που παρότι είναι ντίρλα εξακολουθεί να τα καταφέρνει. Λέμε καληνύχτα με τα κορίτσια κι έρχεσαι και με παίρνεις με το αμάξι.
Βλέπω θάλασσα. Δεν ξέρω αν είμαι σε νησί ή όχι. Πάντως φαίνεται θάλασσα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Κι αυτό το χρώμα, αδύνατο να το περιγράψω. Τζιτζίκια και κύμα που σκάει. Κοιμάμαι στην ξαπλώστρα. Βουκαμβίλιες και νυχτολούλουδα. Περπατάω ξυπόλητη στα στενά. Μάλλον είμαι σε νησί.
---
είναι σα να έχει μουσική το κείμενο από μόνο του και δε μπορώ να τη βρω.
και δεν ξέρω με τι τραγούδι να συνοδεύσω αυτές τις γνώριμες εικόνες.
---
Δυσκολεύομαι να το χωρέσω σε μερικές προτάσεις:
Ένα βράδυ στο σπίτι μου, χαλαρά με την οικογένειά μου. Εγώ κι η αδερφή μου σαχλαμαρίζουμε ως συνήθως, η μαμά μου λέει 'Μα καλά, πότε θα σοβαρευτείτε' ενώ κι η ίδια με το ζόρι κρατιέται να μη γελάσει. Ο μπαμπάς μου γυροφέρνει το ψυγείο λέγοντας: 'Τι τρώω; Τι δεν τρώω;', ενώ κάποια στιγμή μες τον οίστρο του τραγουδάει κωμικά τα best of των 60's με ανάλογες χορογραφίες. Ρεσιτάλ. Ο παππούς και η γιαγιά σηκώνονται σιγά σιγά για να πάνε για ύπνο. 'Πάμε Βαγγελάκη'.
Μια βόλτα στην παραλία μαζί σου. Κανείς από τους δυο μας δε νοιάζεται για το πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο. Ένα ελαφρό αεράκι φυσάει, ίσα για να μη ζεσταινόμαστε πολύ και ν' ανεμίζει το φόρεμα μου. Μ' αρέσει πολύ που στις σιωπές μας ακούγονται οι χαρούμενες μπερδεμένες ομιλίες του κόσμου. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε, αλλα σίγουρα οι λέξεις χαμογελάνε. Παγωτό και κρύο νερό μετά. Μια δυο τρεις μπύρες κάτω απ' τα δέντρα. Κοντά στις Ομπρέλες. Σε λίγο ξημερώνει. Πάμε σπίτι.
Η Στέλα περνάει από μένα. Παίρνουμε τη Λουίζα από τη γωνία Μπότσαρη-Εγνατία και Ηλιάνα-Κορίνα απ' το σπίτι τους. Βόλτα στην παραλία και γέλιο μέχρι δακρύων. Η Ηλιάνα γελάει φυσικά πιο πολύ απ' όλες. Καμία δεν τη νοιάζει πότε φεύγει το λεωφορείο, το τρένο, το αεροπλάνο, το πλοίο. Μεζεδοκατάσταση και ρετσίνες κάπου που δεν κάνει κρύο. Έχει αυτή τη σωστή θερμοκρασία που το σώμα σου δε σφίγγεται για να ζεσταθεί αλλά χαλαρώνει. Η Στέλα λέει 'Ενοχλήστε μας, σας παρακαλώ' στον απόλυτα μεσογειακό σερβιτόρο. Της κλείνει το μάτι. Κανονίζουμε το πότε βολεύει να πάμε κάμπινγκ το καλοκαίρι. Ευτυχώς που η Λουίζα θα μας ξελασπώσει με το θέμα του αμαξιού. Η Κορίνα υπολογίζει ποιος πληρώνει τι, γιατί είναι η μόνη που παρότι είναι ντίρλα εξακολουθεί να τα καταφέρνει. Λέμε καληνύχτα με τα κορίτσια κι έρχεσαι και με παίρνεις με το αμάξι.
Βλέπω θάλασσα. Δεν ξέρω αν είμαι σε νησί ή όχι. Πάντως φαίνεται θάλασσα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Κι αυτό το χρώμα, αδύνατο να το περιγράψω. Τζιτζίκια και κύμα που σκάει. Κοιμάμαι στην ξαπλώστρα. Βουκαμβίλιες και νυχτολούλουδα. Περπατάω ξυπόλητη στα στενά. Μάλλον είμαι σε νησί.
---
είναι σα να έχει μουσική το κείμενο από μόνο του και δε μπορώ να τη βρω.
Τρίτη, Ιουνίου 02, 2015
Γιατί είμαι εδώ;
Γιορτάζουμε την πρώτη μέρα του Ιούνη με λίγο φθινοπωρινό κρύο. Ας είναι.
Γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι αλλού;
Κάποιες φορές θυμάμαι το γιατί. 'Αλλες το ξεχνώ.
Να το σημειώσω κάπου την επόμενη φορά.
Ο αέρας έξω φυσάει μανιασμένος. Σα να είμαι στο χωριό ξανά, κάποιο Πάσχα. Ή μήπως τέλος Οκτώβρη;
Οι λεύκες. Θυμάσαι, παππού, τις λεύκες;
Δε θυμάμαι πια την αίσθηση των εποχών στο χωριό. Πάει καιρός. Θυμάμαι όμως τους ήχους. Οι ήχοι κρύβουν μνήμη, όπως ακριβώς και οι μυρωδιές.
Γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι εκεί; Στ'αλήθεια σου το λέω, εκεί θα 'θελα να είμαι. Πρώτα εγώ και μετά η δουλειά μου ή το ανάποδο;
Όταν τελειώνει ο μήνας θυμάμαι πάντα γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι εκεί. Τότε δε χρειάζεται να σημειώσω τίποτα.
Όταν ο Sean με ρωτάει τι μου λείπει απ' την Ελλάδα, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.
Γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι αλλού;
Κάποιες φορές θυμάμαι το γιατί. 'Αλλες το ξεχνώ.
Να το σημειώσω κάπου την επόμενη φορά.
Ο αέρας έξω φυσάει μανιασμένος. Σα να είμαι στο χωριό ξανά, κάποιο Πάσχα. Ή μήπως τέλος Οκτώβρη;
Οι λεύκες. Θυμάσαι, παππού, τις λεύκες;
Δε θυμάμαι πια την αίσθηση των εποχών στο χωριό. Πάει καιρός. Θυμάμαι όμως τους ήχους. Οι ήχοι κρύβουν μνήμη, όπως ακριβώς και οι μυρωδιές.
Γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι εκεί; Στ'αλήθεια σου το λέω, εκεί θα 'θελα να είμαι. Πρώτα εγώ και μετά η δουλειά μου ή το ανάποδο;
Όταν τελειώνει ο μήνας θυμάμαι πάντα γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι εκεί. Τότε δε χρειάζεται να σημειώσω τίποτα.
Όταν ο Sean με ρωτάει τι μου λείπει απ' την Ελλάδα, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.
Πέμπτη, Μαΐου 07, 2015
Υπάρχουν? Υπάρχουν.
Σκέφτηκα δυο-τρία πράγματα κι είπα να τα γράψω εδώ:
Πάμε γι' άλλη χώρα. Πάλι.
Με την ελπίδα να υπάρχουν χρυσόψαρα εκεί.
Κι ακόμη:
Ίσως θα έπρεπε να είμαι λίγο πιο συγκεκριμένη με τις ευχές που κάνω.
Έτσι, μάλλον θα έπρεπε να προσδιορίσω ότι όταν έλεγα πως θέλω να ζήσω σε νησί, εννοούσα ελληνικό νησί. Και όχι τη Sjælland της Δανίας ή την Αγγλία.
Γιατί στο κάτω κάτω οι ευχές πραγματοποιούνται, πάω από νησί σε νησί κι όχι τίποτε άλλο, δε μπορώ να παραπονεθώ κιόλας!
Τρίτη, Μαρτίου 03, 2015
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)