"Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως".
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα με τα βασικά, τη θεωρητική φυσική.
Με ένα μήλο στα χέρια μελέτησα ξανά την έννοια της βαρύτητας, το νόμο δράσης και αντίδρασης.
Ξέφυγα προς τη θεωρία του Χάους και ακόμη παραπέρα: χάθηκα στη δίνη μιας Μαύρης Τρύπας.
Συνειδητοποίησα πως σιγά σιγά, όσο η γνώση συσσωρευόταν μέσα μου, τόσο με έτρεφε. Γινόμουν επιστήμονας, και όπως κάθε επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του, έπρεπε πια να αφιερώσω χρόνο στη μελέτη της δουλειάς του Albert Einstein.
Άρχισα να μελετώ, μέχρι που έχασα την αίσθηση του χρόνου.
Δεν ξέρω αν πέρασαν μέρες ή χρόνια. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάποια στιγμή εκτοξεύτηκα στο χωροχρόνο. Μεταξύ πλανητών, καμπυλώσεων φωτεινών γραμμών και αστεριών ξαναγεννήθηκα ως Κουρσάρος του Διαστήματος. Ένας σύγχρονος Οδυσσέας.
Ένα πρωί γύρισα πίσω. Δεν ξέρω πώς έγινε. Ή γιατί.
Μόνο ότι η διαδρομή που είχα διανύσει μπορούσε να μετρηθεί με έτη φωτός.
Σε μια γωνία του δωματίου βρήκα μερικές σιδερένιες βέργες.
Αν και ο χρόνος είχε μιλήσει πάνω τους, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα.
Τώρα πλέον είχα όλη την απαραίτητη γνώση μέσα μου.
Κατασκεύασα κάγκελα και τα προσάρμοσα σε όλα τα παράθυρα του δωματίου.
Μετά άνοιξα όλες τις κουρτίνες.
Στο δωμάτιο μπήκε ένα άρρωστο φως.
Όχι εκείνο που σε φωτίζει, εκείνο που σε αποκαλύπτει.
Πλησίασα το μεγαλύτερο παράθυρο. Το πιο φωτεινό, με την καλύτερη, την πιο αληθινή θέα. Έπιασα τα κάγκελα σφιχτά και κοίταξα έξω. Είχα δει πολλούς φυλακισμένους να το κάνουν αυτό. Ήμουν σκηνοθέτης του εαυτού μου.
Είδα πολλά. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Φρούδες υποσχέσεις. Φωνές. Φασαρία. Άκουσα το Ρέκβιεμ
για όλα τα όνειρα. Είδα ως δια μαγείας να εξαφανίζονται όλα τα χρώματα. Έσφιξα ακομη πιο δυνατα τα κάγκελα. Μέχρι να πονέσουν τα χέρια μου, να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν όνειρο.
Κοίταξα το δωμάτιο με τα βιβλία, τα πινέλα, τις φωτογραφίες, τους δίσκους μουσικής και τις κάρτες απ' τα ταξίδια.
Ξανακοίταξα έξω.
Δεν ήμουν πια σίγουρος σε πoια μεριά βρισκόμουν.
Μέσα στα κάγκελα ή έξω από αυτά?
Μέσα ή έξω?
Τότε κατάλαβα.
Είχα εμπεδώσει πια τη θεωρία της σχετικότητας.
Ήμουν επιστήμονας.
Το μόνο που έμενε ήταν να επαληθεύσω τον Νεύτωνα.
Να αντιδράσω.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησα με τα βασικά, τη θεωρητική φυσική.
Με ένα μήλο στα χέρια μελέτησα ξανά την έννοια της βαρύτητας, το νόμο δράσης και αντίδρασης.
Ξέφυγα προς τη θεωρία του Χάους και ακόμη παραπέρα: χάθηκα στη δίνη μιας Μαύρης Τρύπας.
Συνειδητοποίησα πως σιγά σιγά, όσο η γνώση συσσωρευόταν μέσα μου, τόσο με έτρεφε. Γινόμουν επιστήμονας, και όπως κάθε επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του, έπρεπε πια να αφιερώσω χρόνο στη μελέτη της δουλειάς του Albert Einstein.
Άρχισα να μελετώ, μέχρι που έχασα την αίσθηση του χρόνου.
Δεν ξέρω αν πέρασαν μέρες ή χρόνια. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάποια στιγμή εκτοξεύτηκα στο χωροχρόνο. Μεταξύ πλανητών, καμπυλώσεων φωτεινών γραμμών και αστεριών ξαναγεννήθηκα ως Κουρσάρος του Διαστήματος. Ένας σύγχρονος Οδυσσέας.
Ένα πρωί γύρισα πίσω. Δεν ξέρω πώς έγινε. Ή γιατί.
Μόνο ότι η διαδρομή που είχα διανύσει μπορούσε να μετρηθεί με έτη φωτός.
Σε μια γωνία του δωματίου βρήκα μερικές σιδερένιες βέργες.
Αν και ο χρόνος είχε μιλήσει πάνω τους, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα.
Τώρα πλέον είχα όλη την απαραίτητη γνώση μέσα μου.
Κατασκεύασα κάγκελα και τα προσάρμοσα σε όλα τα παράθυρα του δωματίου.
Μετά άνοιξα όλες τις κουρτίνες.
Στο δωμάτιο μπήκε ένα άρρωστο φως.
Όχι εκείνο που σε φωτίζει, εκείνο που σε αποκαλύπτει.
Πλησίασα το μεγαλύτερο παράθυρο. Το πιο φωτεινό, με την καλύτερη, την πιο αληθινή θέα. Έπιασα τα κάγκελα σφιχτά και κοίταξα έξω. Είχα δει πολλούς φυλακισμένους να το κάνουν αυτό. Ήμουν σκηνοθέτης του εαυτού μου.
Είδα πολλά. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Φρούδες υποσχέσεις. Φωνές. Φασαρία. Άκουσα το Ρέκβιεμ
για όλα τα όνειρα. Είδα ως δια μαγείας να εξαφανίζονται όλα τα χρώματα. Έσφιξα ακομη πιο δυνατα τα κάγκελα. Μέχρι να πονέσουν τα χέρια μου, να συνειδητοποιήσω πως δεν ήταν όνειρο.
Κοίταξα το δωμάτιο με τα βιβλία, τα πινέλα, τις φωτογραφίες, τους δίσκους μουσικής και τις κάρτες απ' τα ταξίδια.
Ξανακοίταξα έξω.
Δεν ήμουν πια σίγουρος σε πoια μεριά βρισκόμουν.
Μέσα στα κάγκελα ή έξω από αυτά?
Μέσα ή έξω?
Τότε κατάλαβα.
Είχα εμπεδώσει πια τη θεωρία της σχετικότητας.
Ήμουν επιστήμονας.
Το μόνο που έμενε ήταν να επαληθεύσω τον Νεύτωνα.
Να αντιδράσω.
