Φοβάμαι το Χρόνο... Εσύ;

Ingmar Bergman The Seventh Seal 1957

Ο Χρόνος περνάει, περνάει...

Δε μου φαίνεται να κουράζεται ιδιαίτερα. Θα τον χαρακτήριζα μάλλον διακριτικό. Σα να μη θέλει να ενοχλήσει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τον φοβάμαι.

Στο μυαλό μου έχει προσωποποιηθεί κάπως...

Φοράει μια στολή ντουμπλ-φας, μαύρη- άσπρη.
Μαύρη γιατί όλα τα απορροφάει.

Άσπρη γιατί έχω ακούσει να λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός.
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν τον είδα να κρατάει βαλίτσα με σύνεργα ούτε να αναρτά στο πρόσωπό του χαμόγελα υποσχέσεων.

Η μπέρτα του είναι μακριά, τόσο που σέρνεται στο πάτωμα και η κουκούλα του πέφτει με τέτοιο τρόπο στο πρόσωπό του που δε μπορείς να δεις τα χαρακτηριστικά του ξεκάθαρα.

Το πιο εντυπωσιακό πάνω του είναι ο τρόπος με τον οποίο περπατάει. Δε σου δίνει την εντύπωση του βηματισμού. Είναι λες και κυλάει πάνω σε λείες επιφάνειες, σε κατηργημένες τριβές, αθόρυβα, μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος...

Κι όμως, ένας ήχος τον προδίδει που και που... Φυλάει στην τσέπη του, βαθιά, αρμαθιές με παλιά σκουριασμένα κλειδιά. Αν αφουγκραστείς προσεκτικά, υπάρχουν φορές που ακούς το λεπτό κουδούνισμα. Απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς του, για να κλειδώνει καλά τις αναμνήσεις... Αλλά δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα μην τα χάσει. Εξάλλου είναι τόσα πολλά και πολλές αναμνήσεις ανοίγουν με διαφορετικά κλειδιά...

Ίσως να μην είναι τυχαίο που μια τέτοια εικόνα φυλάω και για το Θάνατο. Ίσως να συγχέονται στο μυαλό μου και ο Χρόνος να είναι για μένα Θάνατος.

21 Αυγούστου 2008