Σε περίπτωση που το ξεχάσω

Δε θα είμαστε ποτέ ξανά παιδιά.

Ο ήλιος του Χειμώνα με μελαγχολεί

Ίσως η πρώτη και η τελευταία φορά που αυτός ο δρόμος δεν έχει κόσμο.
Όπως θα 'πρεπε να είναι, δηλαδή.

Τα Λοφούτεν

Από τότε που άφησα τη Δανία και ήρθα σ'αυτό το γελοίο άντρο του καπιταλισμού (βλέπε Αγγλία), δε μπορώ με τίποτε να βγάλω απ΄το μυαλό μου τη Σκανδιναβία. Μάλλον γιατί την αγάπησα. Πολύ.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς δάκρυα στα μάτια με το που βλέπω Δανία;
Πέρασαν 8 μήνες από τότε που έφυγα και δυο μήνες από την τελευταία μου επίσκεψη στη Δανία.

Αν και τελευταία ο νους μου πηγαίνει στα μέρη που δεν έχω δει ακόμη από τη Σκανδιναβία.
Πέρα από τα προφανή, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Όσλο (με σειρά προτίμησης εννοείται, αν και το Όσλο είναι το τελευταίο των τελευταίων) υπάρχουν τόσα απίστευτα μέρη εκεί τριγύρω. Κι ας κάνει κρύο.

Με τα μυαλά στα Λοφούτεν, λοιπόν.

Εδώ λοιπόν. Με 24ωρο τρένο από Goetheborg. Πόσα θα μπορείς να δεις σ'αυτό το τρένο...
Αν και τα πολύωρα ταξίδια με τρένο που θυμίζουν κάτι όνειρα για τον Υπερσιβηρικό και το Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων του Μιγιαζάκι.... Δε συμμαζεύεται με τίποτε το μυαλό αν πρόκειται για ταξίδια.

Στα Λοφούτεν θα πάω αγκαλιά με το Μαραμπού, πάντως.

Ὁ πιλότος Nagel

του Νίκου Καββαδία

Στὸν ποιητὴ Ν. Ράντο

Ὁ Νάγκελ Χάρμπορ, Νορβηγὸς πιλότος στὸ Κολόμπο,
ἅμα ἔδινε κανονικὴ πορεία στὰ καράβια
ποὺ ἔφευγαν γιὰ τοὺς ἄγνωστους καὶ μακρινοὺς λιμένες,
κατέβαινε στὴ βάρκα του βαρύς, συλλογισμένος
μὲ τὰ χοντρὰ τὰ χέρια του στὸ στῆθος σταυρωμένα,
καπνίζοντας ἕνα παλιὸ χωμάτινο τσιμπούκι,
καὶ σὲ μία γλώσσα βορινὴ σιγὰ μονολογώντας
ἔφευγε μόλις χάνονταν ὁλότελα τὰ πλοῖα.

Ὁ Νάγκελ Χάρμπορ, πλοίαρχος σὲ φορτηγὰ καράβια,
ἀφοῦ τὸν κόσμο γύρισαν ὁλόκληρο, μία μέρα
κουράστηκε κι ἀπόμεινε πιλότος στὸ Κολόμπο.
Μὰ πάντα συλλογίζονταν τὴν μακρινή του χώρα
καὶ τὰ νησιὰ πού ῾ναι γεμάτα θρύλους, τὰ Λοφοῦτεν.
Ὅμως μία μέρα πέθανε στὴν πιλοτίνα μέσα
ξάφνου σὰν ξεπροβόδισε τὸ Steamer Tank «Fjord Folden»
ὅπου ἔφευγε καπνίζοντας γιὰ τὰ νησιὰ Λοφοῦτεν...

6 και κάτι χρόνια μετά

Χτες βρήκα στίχους μου δημοσιευμένους μαζί με τραγούδια των Κρίνων. Ορφανούς.

Δε βαριέσαι. Όπως λέει και ο Στρατής, σημασία έχει οι στίχοι σου να ταξιδεύουν.

Πάμε πάλι 6 χρόνια μετά. Αν και αυτή η μουσική είναι από το τελευταίο τους δίσκο, έχω στο νου μου το ΄Γύρο της Μέρας σε Ογδόντα Κόσμους΄. Αυτός τους ο δίσκος ποτέ δε σταμάτησε να με ταξιδεύει...

 ---

[...]

μα και να με ρωτήσουν δε θυμάμαι το χρώμα.
συγκρατώ την έκφραση. το φως. το γέλιο. τη θλίψη.

ξέρω πως φέρουν νέα παράξενα, από κάποιο άλλο άστρο . . .

[...]

Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2009